Het is al weer 4 maanden geleden dat ik dit avontuur ben aangegaan, mijn solo bikepacking trip naar Parijs. Wow 4 maanden! Als ik er aan terug denk krijg ik meteen last van melancholische gevoelens van heimwee. Ik ben inmiddels al weer totaal ingehaald door de waan van het werkend bestaan. Nauwelijks mijn fiets aangeraakt. Wat ik wel een beetje betreur, want dat betekent dat ik mijn prioriteiten ergens anders leg. Al hoewel ik las op social media dat veel fervente fietsers hier last van hebben, zeker na een uitdagende bikepacking trip. Dus daar troost ik mijzelf maar dan een beetje mee.

Dit, herfstig weer, is natuurlijk vaak een kantelpunt van buiten fietsen naar binnen fietsen. Mijn smarttrainer Tacx Neo 2 staat al weer helemaal klaar. Alleen nog even mijn fiets er op zetten.

In deze blog wil ik even terugblikken op mijn avontuur naar Parijs om zo weer een beetje feeling te krijgen met waar ook al weer een van mijn passies ligt behalve mijn werk, mijn meiden, leuke mannen. Namelijk fietsen. Waar ik alle andere passies doe in verbinding met anderen is dat met fietsen heel anders. Fietsen doe ik alleen en helemaal voor mijzelf.

Op het moment dat ik begon met het schrijven van deze blog over mijn bikepacking naar Parijs zat ik in de Thalys op weg naar huis. Juli 2020, hartje zomer. Af en toe pinkte ik een traantje weg.

Het voelde namelijk als een mooie uitdagende afsluiting en een heel mooi begin.

Ik weet nu dat ik het kan!

Het is niet alleen meer dromen en plannen, maar ik heb het gewoon gedaan!

Ik dacht terug aan het moment dat ik met mijn jongste dochter Mimi zat te praten op een terrasje in Zandvoort. Ze vertelde dat ze zo trots was op het feit dat ik zo veel aan het fietsen was nadat ik zo ziek ben geweest.

Ik zei dat ik heel graag deze zomer wilde bikepacken met mijn racefiets en ze zei: “Waarom ga je niet naar Parijs?”

Zo gezegd zo gedaan!

Ik ben vrijwel direct gaan voorbereiden. Ik kocht allereerst een Wahoo element Roam bikecomputer en daarna zocht ik de route naar Parijs. Die vond ik op www.cyclingeurope.nl

Ik schafte het routeboekje aan en zette de route als een GPS op mijn Wahoo.

Vervolgens ben ik mij gaan verdiepen in de tassen voor bikepacking en kwam uit op verschillende tassen van Apidura Expedition serie www.apidura.com: Frame pack, saddle pack, handle bar pack en top tube pack.

Ik schafte ze aan en maakte een week van te voren een proefritje naar een vriend. Heen en weer 75 km, zodat ik wist hoe het werkte met de bepakking. Deze fietsrit viel tegen, mijn knie speelde enorm op en deed behoorlijk pijn. Het was donker en het regende behoorlijk op de terugrit. Maar ik deed het en kwam thuis. Alleen was ik een tikkeltje teleurgesteld in mijn lichaam en begon ineens te twijfelen of ik de fietsrit naar Parijs wel aan zou kunnen. Wat als ik Parijs niet zou halen?

Ik nam twee dagen rust, smeerde mijn knie in met tijgerbalsem, fietste zaterdag een ritje van 20 kilometer en dat ging wonderwel goed en zonder pijn. Dus ik had weer moed.

Zondag voor vertrek stond in het teken van inpakken en zorgen dat ik echt alles mee had voor de bikepacking. Ik had een soort van paklijst gemaakt waaronder gereedschap om technische probleempjes te kunnen oplossen. Op aanraden van een collega die ook van lange afstandsfietsen houdt kocht ik op de valreep handige reistasjes waar ik mijn spullen handig en compact in kon pakken.

Zo besloot ik mijn (fiets)kleding en lingerie in mijn handle bar pack te doen.

Op de pagina ‘Paklijst bikepacking’ kan je binnenkort lezen wat ik allemaal heb meegenomen en hoe ik de spullen verdeeld heb over de verschillende tassen met bijbehorende foto’s.

Onderweg kreeg ik van een vriend de tip om gebruik te maken van www.booking.com, dus deze app heb ik de eerste dag ook gedownload en dat bleek onderweg heel handig te zijn.

De week ervoor had ik een voorlopige planning gemaakt van de verschillende plaatsen waar ik wilde overnachten met de eerste twee dagen de grootste afstanden: 80 km naar Diest, 85 km naar Namen enzovoort. In het routeboekje stonden verschillende suggesties voor overnachtingen dus dat was heel handig.

Via NS app regelde ik een kaartje voor mijn fiets, kocht nog proteïne repen, noten repen en gedroogd fruit voor de eerste dagen onderweg.

Vervolgens sliep ik een kort en onrustig nachtje voordat ik vertrok. Eerst met de trein naar Eindhoven en van daaruit op de fiets naar Diest in België.

Op dat moment wist ik nog niet wat mij allemaal te wachten stond…

Wat heb ik genoten! Op mijn Instagram kan je meer terugkijken over deze trip.

Elke dag was een uitdaging met aan het eind een beloning met een mooie hotelkamer en een lekkere maaltijd. s’ Morgens bij het ontbijt bereidde ik mijn dag voor. Dat wil zeggen, ik bepaalde mijn doel en zocht alvast een hotel uit. Tegen de tijd dat ik dacht dat ik het wel zou halen, boekte ik mijn hotel pas.

Uiteindelijk heb ik elke dag, 6 dagen lang, gemiddeld 95 km gefietst.

Wat een ervaring om alles in mijn eentje uit te vogelen en te fietsen door hele mooie, maar vaak hele stille omgevingen. Door een donker, maar heel mooi bos. Zo’n bos waarvan je op een gegeven moment denkt: ‘ Als er nu iets gebeurd ben ik wel heel alleen….’

Lekke band gehad in een heel klein dorpje waardoor ik mijn band wel zelf moest verwisselen. Extra pech dat ik de instructiefilmpjes op You tube niet bekeken had, dus moest ik logisch nadenken en beetje op hoop van zegen.

Er waren ook regelmatig momenten dat ik ineens in tranen uitbarstte omdat ik mij ineens bewust was van mijn solo aanwezigheid in een voor mij volledig onbekende omgeving, maar ook dat ik ineens aan mijn vader moest denken en ik zeker wist dat hij heel trots op mij zou zijn. Want diep in zijn hart had hij dit soort avonturen ook graag gedaan maar hij gaf zichzelf die ruimte niet. Eerlijk gezegd had hij niet echt het lef om zulke solo avonturen aan te gaan, want ik denk dat ik LEF van mijn moeder heb meegekregen. Mijn vader deed liever alles samen. Hij had de ideeën en mijn moeder gaf ze vorm. Het is mijn moeder die over de wereld heeft gereisd na het overlijden van mijn vader. Dus hey mam, bedankt voor de lef en moed die jij mij toch ergens hebt meegegeven.

Maar ook het moment dat ik een iets te steile heuvel tegen kwam in de volle hitte terwijl ik nog veel kilometers had te gaan en voelde dat ik toch een stukje training miste. ” Waarom wilde ik dit ook al weer?”

Of de dag dat mijn zus mij via de telefoon door de laatste kilometers heen praatte, omdat de rit naar het hotel toch iets langer ging duren vanwege de lekke band die ik eerder die dag had gehad. Ik weet nog dat ik in de verte een enorme heuvel zag waarop een kasteel lag en mogelijk ook het dorp waar ik naar toe moest fietsen voor mijn hotel. ” Esther als daar mijn hotel ligt… NO Way dat ik daar helemaal naar toe ga!” zei ik tegen haar. Maar mijn prestatiedrang en doorzettingsvermogen wonnen het van mijn negatieve gedachtes en veranderde in een positieve mindset. Ik had namelijk heel veel zin in een lekker biertje en lekker eten om vervolgens te genieten van een heerlijk opgemaakt bedje.

Oh en dat moment dat ik de volgende dag in een hotelkamer terecht kwam met een sprookjesachtige uitkijk op een ‘chateau’. Wat gaf dat een gelukzalig gevoel.

Wat een geweldig gevoel als je ervaart dat je lichaam zo veel aan kan. Ik kijk er met zo veel plezier op terug.

En dan uiteindelijk aankomen in Parijs op je racefiets! WoW wat een euforisch gevoel gaf dat. Ten eerste dat ik het gehaald had en ten tweede om op je fiets Parijs te doorkruizen op zoek naar de Eifeltoren.

Een mooi nieuw begin!

Na deze zomer merk ik voor het eerst dat ik er weer helemaal ben. Volop mee kan draaien met het leven zoals het komt. ‘Go with the flow’. My Flow!

X Liefs Liz